Tinka Floor

(Deel 4 van 4 – lees hier deel 1, 2 en 3) Laatste restjes licht tussen de donkerblauwe wolken in de westelijke lucht; de zon is al uren weg. Binnen zijn de lichten ook uit, behalve de kerstlampjes die Floris’ vrienden vorig jaar boven de bar en overal rondom op ooghoogte hebben opgehangen, de waxinelichtjes en de kaarsen in wijnflessen. En de lampen op het lage podium, het podium dat je overdag nauwelijks opmerkt omdat er twee vijfpersoons tafels op staan. Bram en Floris hebben de tafels en zithoeken aan de kant geschoven, toen iedereen klaar was met eten, en Floris heeft Casper en Maria aangekondigd. De Angus & Julia Stone van de Lage Landen, maar dan een Julia…

(Deel 3 van 4 – lees hier deel 1, 2 en 4) ‘Heeft je moeder nu wat met die Casper?’ vraagt Alexander. Floris staart hem aan, haalt dan zijn handen over zijn gezicht. ‘Daar ga ik geen uitspraken over doen, pa.’ Zijn vader houdt zijn hoofd schuin. ‘Dus ze heeft iets met die Casper.’ Hij loopt naar de stoel tegenover Floris.Grens. Mijlenver de grens over. Codewoord, wat is een goed codewoord? ‘Christus, Alexander.’ Christus is geen goed codewoord.Ik sla je op je bek. Twee, anderhalf jaar geleden zou hij dat hebben gezegd. Dicht of ik sla hem dicht. Vuile… smerige…Daar is de deur. Kijk uit of ik smijt je erdoorheen. En janken, janken.Marthe had een tijdlang een vriend, een zachtaardige dertiger met donker haar en een stem die af en toe oversloeg in zijn enthousiasme, maar dat…

(Deel 2 van 4 – lees hier deel 1 , 3 en 4) Vroeger was er nooit geld. Opeens is er geld.Ze hadden nooit een vader. Ineens is er een vader. Dat er niets vastligt, heeft voor- en nadelen. Ze kunnen zich allemaal op elk moment terugtrekken. Dat betekent vrijheid, maar ook nul zekerheid als er iets misgaat.Ze zijn afhankelijk. Vertrouwen. Alexander houdt zich aan zijn belofte. Vooralsnog. Hij betaalt. Hij heeft dit pand gekocht en staat garant voor al Floris’ leningen. Ik betaal alles terug, verzekert Floris telkens weer.Dat hoeft niet. Dit is ongeveer het enige wat ik kan doen. En voor mij is het makkelijk, terwijl jij –Maar ik wil dat het echt van mij is.Het is…

(Deel 1 van 4 – lees hier deel 2, 3 en 4) Het is vrijdagmiddag, iets over vieren. Septemberzonnestralen vallen op het terras en door de hoge ramen op de tafels binnen. Floris kijkt om zich heen van achter de bar, ademt de ruimte in. Zijn ruimte. Zijn plek. Café de Floor. De hele dag open, ontbijt, koffie, lunch, borrel, diner – nee, avondeten –, drankjes.Een middelgroot, monumentaal pand in een middelgrote, eeuwenoude universiteitsstad. Op een hoek waar het langwerpige marktplein uitkomt op een gracht, het terras beslaat een deel van de boogbrug. Buiten zit het vol, binnen is maar een van de zes tafels bezet, oudere mensen die het toch wat frisjes vonden worden. De thee gaat naadloos over in…

Floris. Neef!Ik moet met je praten. Normaal praat ik bijna elke dag met je. Dat kan nu niet, dus ik doe het maar in mijn hoofd. Ik heb je nodig. Ik word gek hier. Wat ik denk als ik aan Alexander terugdenk: Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.Wat moet je van hem, Floor? Waar ben je nou mee bezig? We waren zeven toen vrouwe Jorinde hem wegstuurde, jij en ik. Ik had nachtmerries van hem. Jij ook, dat weet ik nog van als je bij ons kwam logeren. (We konden nooit bij jullie slapen, waarom, dat wist jij ook niet. Mijn ouders waren en zijn er ook niet happig op, logés, maar als je je…

Wat maakt iemand een sterke leider?Ik, Sindmar uit Helming, legerkapitein van Markenrode, ben er zeker weten geen.En is een sterke leider een goede leider?Goed lijkt mij belangrijker.Jorinde is een goede.Wat ik bedoel met goed? Goede vraag (nee, dat was niet expres). Ik ben echt niet degene aan wie je dat moet vragen, na al die jaren zonder ruggengraat. En je verzandt al snel in algemeenheden. Hoogdravendheid, gebakken lucht. Daar heb ik een pesthekel aan. Mild, onafhankelijk maar niet koppig, moedig maar niet hoogmoedig. Luistert.Iemand die zijn best doet, dat is de beste definitie, misschien. Zijn best voor de mensen. Je hoeft niet perfect te zijn, juist niet; je moet het…

(Deel 3 van 3 – lees hier deel 1 en 2.) Mijn ouders trouwden dus toen mijn moeder dertien was, maar mij kregen ze pas drie jaar later. Mijn vader wilde haar de tijd gunnen. Net zoals ze mij de tijd hebben gegund.Gut, lief hè?Michiel en ik vielen voor elkaar toen ik dertien was en hij zestien. We zijn getrouwd op mijn zeventiende. Ik moest wennen. Eigenlijk moeten meisjes zo snel mogelijk trouwen, voordat hun maagdelijkheid in gevaar komt. Maar, hè, wie wil mij nou?We zijn hier in Emholt gaan wonen. Mijn stad. Op een boerderij buiten de muren; Michiel is boer. Ik ben een stadskind. Ik wilde dicht bij Lau zijn voor als er iets is. En wat afstand…

(Deel 2 van 3 – lees hier deel 1 en 3.) Ja. En toen wij. Toen ik.We woonden boven mijn vaders werkplaats in Emholt, in een smal vakwerkhuis ingeklemd tussen andere huizen. We zijn vrije burgers, niet rijk en niet arm; er kwam wel eens vlees op tafel, mijn vader heeft spaargeld, we hebben genoeg warme wollen en linnen kleren om uit te kiezen, in alle kleuren die we maar willen. Arme mensen dragen ongeverfde wol, bruin, wit, grauw. Mijn moeder houdt van mooie kleren en mooie spullen; ze heeft het in heel veel opzichten perfect getroffen met pap. Marijntje, kon mijn moeder vroeger zeggen, toen ik heel klein was, en lachte dan heel, heel lief…

(Deel 1 van 3 – lees hier deel 2 en 3.) Familie is ingewikkeld. En die van mij nog eens extra. Ik ben Marijn. Ooit was ik het meisje dat liever een jongen was. Dat zit ‘m al in de naam, misschien. Mijn ouders moeten iets hebben vermoed. Gehoopt? Ik ben hun oudste dochter, maar niet mijn vaders oudste kind.Mijn vader, Willem, had al twee kinderen toen hij met mijn moeder, Eva, trouwde. Een tweeling: Zora en Gari. Mijn halfzus en halfbroer. Ze zijn zestien jaar ouder dan ik, net als mijn moeder. Ik ben nu eenentwintig. Heel vroeger Mijn vader had op zijn twintigste iets met een zigeunervrouw, Mariana. Ze konden niet trouwen, natuurlijk niet,…